Operatie-uitslag

Dinsdagochtend de drukste dag van de week op de weg. Ondanks dat er in Noord-Holland nog een week vakantie is, gaan we toch maar vroeg op pad. De route huis - AMC Amsterdam leidt ons langs de coentunnel en op sommige dagen kunnen we al aansluiten in de file voor ons huis. Dit keer niet en we zijn dus veel te vroeg. Dat is mooi, want ik loop nog steeds niet geheel soepeltjes en al zijn we inmiddels ongeveer 80x in het AMC geweest, we moeten altijd zoeken.

Octreotide scan

Dat zit er weer op, ik ben weer gescand. Een octreotide scan stond dit keer op het programma.
Woensdag mocht ik komen voor een injectie met daarin verwerkt het stofje octreotide. Dit is licht radioactief, maar licht genoeg om gewoon mee naar huis te mogen. Vervolgens heeft dit 24 uur nodig om zich aan de tumorcellen te hechten.

Grrrrrrriep!

Ik had nu op zijn minst al een polonaise door de woonkamer moeten kunnen waggelen. Niet alleen om te vieren dat ik vanmorgen weer wakker werd (wat overigens iedereen zou moeten doen; wakker worden én dat vieren) maar ook omdat ik nu 2,5 week na de operatie langzaamaan elke dag een paar stappen meer zou moeten lopen.

Het wond...euhm went...

Ik werd al onpasselijk van het gaatje in mijn arm waar het infuus zat. En van het idee (ja het idee) dat er een "lijn" in mijn nek zat. Dus je snapt hoe mijn knieën beginnen te knikken als ik de snee in mijn buik bekijk.

En toen liep het toch weer anders dan gepland

Zo dacht ik voor de operatie nog na over welk onderwerp ik daarna moest gaan bloggen. Want na mijn succesoperatie waarbij alles weggehaald zou worden, zou ik toch geen schrijfstof meer hebben over deze ziekte. En toen werd ik wakker....