Mis(s)Google

Al gapend liep ik gistermiddag het AVL binnen. Misschien had ik 1 kalmeringstabletje minder moeten nemen, of niet de nacht extra sterk.
De Google sessie die ik die ochtend nog even deed, dwong me die pillen toch in te nemen. Een groot apparaat met een voor mij te krap lijkend oneindig gat....adem in, adem uit.

Plons!

Nadat ik ophing deed ik iets dat ik al veel eerder had moeten doen, ik switchte van ziekenhuis.

Al die tijd had ik ergens het vertrouwen vandaan gehaald dat het wel goed zou komen. Dat ziekenhuizen toch niet zo onhandig met patiënten omgaan. Dat het aan mij lag.

Dit verzin je weer niet...

Echt niet...

Ik vroeg me af, of..

...jij je in de wachtkamer van een ziekenhuis ook altijd afvraagt wat je mede-wachtenden mankeert? Ik wel.

Zou zij net zo nerveus zijn als ik? Zou zij zich ook afvragen wat ik onder de leden heb? Is dat haar man, of gewoon een vriend? Zou hij goed nieuws krijgen? Hij ziet er wel beroerd uit... Zij schuift heen en weer, vast nerveus. 

Kiest u maar!

Ondanks dat de chirurg van het AMC ziek was, beantwoordde ze mijn mail vrijwel direct. Zij zou in januari weer beginnen, het materiaal van het Erasmus bekijken en mij een afspraak voor een bezoek aan de poli chirurgie sturen.