dinsdag 27 september 2016

Gal spuwen

Hoe langer je wacht met schrijven, hoe hoger de drempel wordt om werkelijk te schrijven.
Ik kan wel elk pijntje of onderzoek melden, maar ik wil er ook geen depressief zeikblog van maken. Toch merk ik dat er wat mensen benieuwd zijn hoe het met me gaat. Daarom ben ik maar weer eens over die drempel, mijn toetsenbord op geklommen.



Over het algemeen genomen ging het zoals het ging. Goede dagen, minder goede dagen, dagen die we liever vergeten, maar meer rust door het feit dat ik stopte met werken. Ik werkte al niet veel uren meer, maar mijn hoofd draaide overuren. Want er moest iets af, en ik moest dit nog doen en ik moest dat nog doen. En wat irritant dat het me dan niet lukte. Maar goed, dat liet ik voor nu achter me om me even volledig te richten op mijn lijf en thuis. En dat ging aardig.

Tot ik een aantal maanden geleden een hele nare pijnaanval kreeg, die spontaan kwam opzetten. Die met regelmaat terugkeerde. Overdag, 's avonds of midden in de nacht. Tijdens de eerste aanval raakte ik licht in paniek, ik dacht dat het mijn hart was. Ik lag languit op de bank een film te kijken toen langzaam een brandend gevoel opkwam en mijn hele bovenlijf in de fik stak. Een hele scherpe nare pijn, vanuit mijn gehele bovenbuik uitstralend naar mijn borst, rug, schouders en keel. Na anderhalf uur, twijfelend om naar de eerste hulp te gaan  (want JA ik ben stronteigenwijs) zakte de pijn weer zo snel als hij was gekomen. Ik was bekaf na die aanval en hield 2 dagen een flinke napijn in mijn bovenbuik. Uiteraard schrok ik daarvan, maar ik had die week toevallig al afspraak voor een reguliere controle in het Antoni van Leeuwenhoek. De verpleegkundig specialist stuurde me direct door voor verder onderzoek en liet een ECG maken en echo van de bovenbuik. De ECG was goed, maar op de echo waren heel veel kleine galsteentjes te zien.
Het gekke was dat de pijn meestal juist links in de buik begon, terwijl de galblaas rechts zit (voor de kijker andersom) dat zou veroorzaakt kunnen worden door los schietende galsteentjes die dan in een galweg blijven steken.

Ik ben op mijn eten gaan letten, omdat de galblaas met name bij vet eten zijn best doet, maar kon nou niet direct een (eet)link leggen met zo'n aanval. De ene keer kreeg ik 2 uur na een vette maaltijd last, maar een andere keer juist helemaal niet. Ook na een bordje gezond, vetvrij, eten werd ik soms om 4 uur 's nachts wakker van een aanval. De ene week helemaal niet, de andere week dagelijks. Geen peil op te trekken, geen aanrader ook.

Na enig overleg werd ik toch doorverwezen naar het Zaans Medisch Centrum voor een galblaasoperatie. Bij klachten van galstenen wordt in veel gevallen de galblaas verwijderd en zo ook bij mij. 2 weken geleden was ik dan eindelijk aan de beurt. Ik moet zeggen dat de chirurg zijn uiterste best heeft gedaan. Het is hem gelukt via een kijkoperatie mijn galblaas te verwijderen, terwijl hij van tevoren aangegeven had dat dit echt heel lastig zou worden gezien het littekenweefsel van voorgaande buikoperaties. Hij heeft er wel 2 gaatjes extra voor moeten maken dan de 3 die standaard zijn, maar liever 5 sneetjes, dan de hele buik weer open. Na 3 dagen mocht ik weer naar huis en daar ben ik nu verder aan het herstellen, dat gaat aardig.
Ik ben vooral heel moe, maar dat was ik voor de operatie ook al, dus veel slapen. En ik moet wat uitkijken met eten, van sommige dingen heb ik toch echt flink last. Overmorgen nacontrole om de oplosbare hechtingen die niet oplossen te verwijderen. 

Dan mag ik me half oktober weer melden bij het Antoni van Leeuwenhoek voor een nieuwe CT scan. Een reguliere controle scan om te kijken of er (n)iets groeit.

Tot dan...of later ;-)


2 opmerkingen:

  1. Hou je taai! En hopen dat nu de aanvallen weg blijven. Wij denken altijd even aan je. En wij vinden je super stoer!

    BeantwoordenVerwijderen